Tuesday, September 21, 2010

Dahulu.....

Sepenggal masa kecilku.......

Aku terbangun di antara deretan lemari dan sofa.
Ah, aku ingat...aku di rumah Ompung di kampung
Tidak lama terdengar suara berat merdu Ompung doli,
"Oooiiii, bangun..Ayo sarapan.Nanti keburu dingin panungkup nya!"
Ya.
Itulah sapaan khas Ompung setiapp pagi
Aku lari turun ke bawah, sebelum jatah sarapan ku dihabiskan
Ompung doli duduk manis menghabiskan sarapan
Kadangkala sambil memangku cucu-cucu kecilnya
Sementara Ompung boru bolak balik,
hanya untuk memastikan semua cucu dapat panungkup dan segelas susu hangat
Kadangkala juga meladeni cucu nya yg ingin bergelayut manja.

Itu tadi cuma secuil dari kenangan
Tapi aku yakin tidak akan pernah lupa
Aku tidak pernah suka panungkup,
tapi sarapan panungkup sama Ompung selalu menyenangkan
Aku suka melihat ompung di antara cucu-cucu nya
Aku senang melihat senyum ompung yang tidak pernah habis stok
Cinta yang akan selalu ada, sebanyak apapun cucu nya
Cinta yang tak kenal lelah, asal cucu nya bahagia
Cinta yang tak tahu pilih kasih, semua rata
Terimakasih, Ompung, untuk cinta nya

Katanya, doa anak untuk orang tuanya selalu didengar,
berarti...doa cucu untuk ompung nya pasti lebih didengar lagi...
"Tuhan, tolong sampaikan sejuta sayangku untuk Ompung.
Jaga ompung agar selalu bahagia.
Dimana pun dan kapanpun, aku ingin mereka bahagia"


Note : Ompung Doli = Kakek, Ompung Boru = Nenek, panungkup = panekuk/semacam pancake khas tapanuli

No comments:

Post a Comment